OPIS WYDAWCY

Kosma nie potrafi żyć bez ustalonego porządku, zwyczajów i rytuałów. Wszystko, co niespodziewane, wpędza go w panikę. Dlatego kiedy pewnego dnia jego ojciec – jedyna bliska mu osoba – zostaje oskarżony o brutalne morderstwo i aresztowany, świat Kosmy wywraca się do góry nogami.

Czy to możliwe, że ukochany tata jest mordercą?

Mężczyzna nie ma wyboru: jeśli nie rozwikła zagadki, jego ojciec spędzi resztę życia za kratami. Tyle że nie będzie to łatwe. I to nie tylko dlatego, że morderstwo popełniono przed laty, nie wiadomo, kto jest ofiarą, a potencjalni świadkowie nabrali wody w usta. Kosma ma zespół Aspergera i nawet w zwykłych sprawach jego odbiór świata różni się od tego, jak postrzega go większość. A co dopiero wtedy, gdy nie wszyscy chcą, by prawda wyszła na jaw...

Dziewiętnaście lat to sporo czasu, by zatrzeć ślady i znaleźć typowych winnych. Ale Kosma nie jest typowy. I nie zamierza się poddać.

OPINIA

"Oni" autorstwa Joanny Opiat-Bojarskiej to zaskakująco ciekawy kryminał, który w mojej ocenie wkracza na nieznany przeze mnie wcześniej poziom. Po lekturze, choć to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, wiem na pewno, że nie ostatnie. Sięgając po ten tytuł nie spodziewałam się, że każde kolejne strony będę przewracała z wypiekami na twarzy i z wielkim zapałem śledziła losy bohaterów. Wartka, sprawnie poprowadzona akcja, krótkie rozdziały, to wszystko sprawiło, że pochłonęłam ją w jeden wieczór.

Joanna Opiat-Bojarska napisała książkę dopracowaną, pełną zalet. Ale jedną z największych jest wielowątkowość, bo to na niej opiera się ta historia.

Wzajemne powiązania, gęsty małomiasteczkowy klimat, gdzie każdy zna każdego. Doświadczenie to było niemal namacalne, oczyma wyobraźni widziałam te stare poniszczone budynki i gospodarstwa. Na pierwszy plan wysuwają się z pozoru jedynie dwie postacie, jednak pozostali nie rozmywają się na ich tle. Są solidnie osadzeni w fabule, barwni, mają swój indywidualnie nakreślony charakter.

Autorka postawiła na dwutorowe śledztwo. W tym przypadku z większą uwagą i z większym zainteresowaniem śledziłam losy Idy i Kosma, oraz ich próby rozwiązania sprawy. Perspektywa komendanta Borkowskiego choć niemniej ciekawa, jednak nie tak samo porywająca. Wiarygodnie przedstawiła również postać Kosma, chłopaka z zespołem Aspergera. Jego zwyczaje, sposób rozumowania i uczucia. To jak wielu rzeczy i uczuć nie rozumiał, jego dosłowny, zero-jedynkowy sposób myślenia oraz to jak inni nie potrafili zrozumieć jego.

Ubolewam nad rozwiązaniem sprawy, zaskoczenie nie było przewidywalne, ale też nie zaskakuje. Ten jeden element, o którego w obawie przed spojlerem nie mogę Wam zdradzić, moim zdaniem wprowadzony był niepotrzebnie.