#21 K.N. Haner "Drwal. Miłość, która narodziła się z natury"

Od mojego poprzedniego wpisu minął prawie rok i nie ukrywam, że bardzo źle się z tym czułam. Nie chciałam jednak usuwać bloga, bo byłam przekonana, że jeszcze tutaj wrócę. Tak o to wracam z recenzją "Drwala. Miłości, która narodziła się z natury" autorstwa K.N. Haner i ostrzegam. Nie będzie miło.

Przeglądając opinie na lubimyczytac.pl cały czas zastanawiałam się skąd wzięły się tak wysokie oceny. Negatywnych opinii było tam jak na lekarstwo a wszyscy jak jeden mąż opowiadali o wspaniałości, lekkości i subtelności tej powieści. Ja jedyne czego doświadczyłam czytając ten twór literacki to mdłości i poczucia żenady. Ale o tym za chwilę, na początek krótki opis fabuły.

FABUŁA

Jason Parker to samotnik, który w wyniku wydarzeń ze swojej przeszłości ucieka na odludzie po to, by odpocząć od przytłaczającego go gwaru miasta i fałszu, którego w swoim życiu doświadczył. Mieszka w skromnym, urokliwym i niewielkim domku. Odnalazł swoją pasję jaką jest rzeźba w drewnie, która pozwala mu pokryć codzienne wydatki a towarzystwa dostarczają mu cała gromada psów rasy husky. Samanta natomiast to młoda aspirująca dziennikarka, która otrzymała szansę przeprowadzenia wywiadu z Jasonem. Kiedy dociera już na miejsce gospodarz nie jest zbyt chętny do udzielania wywiadów ani pokazywania swoich rzeźb i w zasadzie odsyłają do domu. Jednak jak to w książkowym w życiu bywa bohaterkę muszą spotkać przeciwności losu, które zatrzymają ją razem z bohaterem.

OPINIA

"Drwal" zawiera w sobie wiele niedociągnięć i niedorzeczności, które czasami aż rażą w oczy. Poczynając od miejsca akcji, którym są Stany Zjednoczone i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż autorką jest Polka i patrząc na to z tej perspektywy można stwierdzić, iż niewiele miała ona wspólnego z tamtejszymi realiami a po prostu przeniosła ona polskie obyczaje na grunt amerykański. Jest to moim zdaniem częsty błąd popełniany przez polskich autorów, którzy na siłę starają się nadać książce amerykańskiego charakteru. Czasami lepiej napisać powieść, w której bohaterowie mają polskie imiona, a nazwy miejscowości brzmią Polsko aniżeli na siłę dodawać powieści amerykańskiego charakteru wyłącznie w celach marketingowych. 

Kreacja postaci również pozostawia wiele do życzenia. Główna bohaterka to do bólu infantylna i płaska postać, stawiająca kobiece protagonistki w raczej słabym świetle. Problemy i życiowe tragedie, które na nią spadły wydają się nie mieć dla niej znaczenia a od rozwiązywania ich jest Jason. Samantha miała uchodzić za silną kobietę po przejściach a tak naprawdę jest życiową niedorajdą, która dobrze wiedziała co robi podejmując pewne decyzje nie licząc się z konsekwencjami. Z kolei Jasona, czyli naszego tytułowy drwala, autorka wykreowała na wzór mężczyzny idealnego. Przystojnego, silnego i dobrze zbudowanego, który rzeźbi w drewnie, kocha zwierzęta i świetnie gotuje, jednocześnie niestety jest przy tym niesamowicie naiwny. Bohaterowie drugoplanowi w zasadzie w ogóle nie istnieją, brakuje im, tak jak głównym postaciom, wyraźnego charakteru wykraczającego poza jedną cechę. 

Pomiędzy Samanthą a Jasonem brakuje chemii, dialogi pomiędzy nimi są niesamowicie kiczowate i płaskie, w takim stopniu, że niejednokrotnie miałam ochotę zrobić sobie oczu kąpiel... Ale to nie wszystko, ponieważ im dalej w las, tym częściej odnosiłam wrażenie, że autorka nie ma pomysłu na fabułę, a wydarzenia, które miały miejsce w książce, notabene co raz bardziej kuriozalne, są stosowane jako przerywniki do scen intymnych pomiędzy bohaterami. Bardzo to dziwi, ponieważ powieść reklamowana była jako subtelna i diametralnie różna od swoich poprzedniczek między innymi tych z serii mafijnej. 

Język jakim posługuje się autorka jest niezwykle prosty, żeby nie powiedzieć prostacki i gdyby nie świadomość, że pisała to polska pisarka możliwe, że wszystkie niedopracowania rzuciłabym na karb tłumaczenia. Niuansem była zdecydowanie pierwszoosobowa narracja prowadzona tylko z perspektywy mężczyzny. Jest to dość nietypowy zabieg biorąc na tapet współczesne romanse, w których narracja opiera się na postaci żeńskiej, bądź na podziale między bohaterami.

Bardzo mi przykro, że z każdym kolejnym podejściem do książek pani Haner co raz częściej zastanawiam się, dlaczego sobie to robię i czy nie wystarczy mi już tego masochizmu. Próbowałam wielu jej książek, w całości przeczytałam trzy, a przekartkowałam drugie tyle i niestety jednogłośnie muszę stwierdzić, że to nie mój gust. Rozumiem, że książki powinny być wytworem fantazji autora, ale od powieści typu obyczajowa czy romans oczekuje chociaż odrobiny realizmu i mniej kiczu. Prędzej porównałabym je do Wattpadowskich opowiadań, aniżeli do literatury kobiecej. Jedno co muszę przyznać to to, że K.N. Haner jest królową dramatów i zdecydowanie nie ulega to wątpliwości. Ilość tragedii jakie mają za sobą jej bohaterowie starczyłaby na obdarowanie minimum dziesięciu przypadkowych ludzi każdy z nich miałby problem je udźwignąć. W praktycznie każdej jej powieści znajdziemy przemoc, zdrady, gwałty, zabójstwa, ucieczki oraz mafię. I wszystko to, podkreślam spotyka jednego bohatera. A żeby dodać więcej do tego kuriozum, to nasi bohaterowie przechodzą od problemu do problemu na porządku dziennym. Problem jakim jest gwałt został potraktowany po łebkach co zdecydowanie nie powinno mieć miejsca.

PODSUMOWANIE

Miało być zabawnie, uroczo, romantycznie. Ot taka typowa niezobowiązująca niedzielna powieść na jeden wieczór, gdzie bohaterowie zmagają się ze swoimi demonami i tylko razem są w stanie je pokonać. Okazuje się jednak, że nawet motyw samotnika mieszkającego w lesie, który stroni od ludzi, dopóki nie spotka tej jedynej nie pomoże tej historii, pełnej niedociągnięć i niedorzeczności. Nie poleciłabym jej nikomu, aczkolwiek to od Was zależy, czy chcecie przekonać się sami co na jej temat sądzicie. Jeśli  jednak już ją czytaliście to koniecznie zapraszam do dyskusji na jej temat w komentarzach.

K.N.Haner "Drwal. Miłość, która narodziła się z natury"

Wydawnictwo Editio Red

Rok wydania: 2019

Ocena 1/6